Sorella

Je oren reiken voorwaarts Tonen je onbevangen zijn Je vacht is gehavend Eenzaamheid liet sporen na van venijn Kwijnend was je lot Tot ik je hoorde roepen Eenzaam en koud in de nacht We zijn weer samen net als toen In stilte sprekend de rust van de leegte Hoe dankbaar stroomt mijn hart De liefde die jij mij toont Ik huil helende tranen Voor jouw onbetaalbare gift Mogen onze dagen samen vreugde brengen In aardse diepe kracht Mag het voorouders bemoedigend doen knikken Met instemmende oerklanken van oorspronkelijkheid Die ons leiden uit het donkere onderrijk van verstikken Jij riep de sjamane in mij en samen rijden wij Ja roepend weer uit Door steppes en de toendra’s galopperend met de wind Beschenen door de volle zilveren maan Ik verwelkom je terug in mijn leven lief paard Sorella en je kleine dappere vriendje Stoffel Samen spelen we zoals bedoeld vanuit de Ene Ik was even weg en jij was nooit verdwenen Ik hou van jou en kan niet anders Dan mij openen voor de stem uit het dierenrijk In stilte zal ik luisteren Je beschermen en liefhebben De wijsheid van je oude dag Mijn beloning is je glanzende blik Je herkennende roep Samen blazen we je vurige passie leven in Onstuimige bokkensprongen na het rollen in zacht zand Nieuwe gebieden verkennen struinend door het woud Je hoofd berustend op mijn schouder Je wijsheid groter als menig ouder Wijsheid die gedeeld wil worden met zij die verloren De innerlijke kracht van zijn Voel diep respect voor wat jij mij het mensensoort toont Genees en rust in vertrouwen Warmte en geborgenheid komen je toe De cirkel is rond het inzicht is helder Als een nieuwe ster die de weg wijst Naar eenheid met al dat is.

Openbarstende cocon van Liefde

Langzaam tekenen scheuren Rafelende randen ontrafelen avontuur Verder en verder barst ik open In mij brand verblindend vuur Stralen schieten naar buiten Als vuurpijlen in de nacht Ik schiet lichtende laserstralen Recht uit mijn hart Mijn licht is heldere empathie De bron mijn voeding Diepe wortels verwerkte ervaringen Tot vruchtbare compost Verteerd het tot vruchtwater Voor nieuwe geboortes Mijn vleugels tonen diep paars zwart Als een kosmische nacht Bedenk dan het hele spectrum Strijk neer op een tak vol knoppen en wacht Handen van schaduw reiken uit mijn cocon Ik ga niet meer terug en bedank in liefde Ik droog mijn vleugels nu en rust luisterend De uilen roepen mijn naam Nasaya Zij die licht brengt in duisternis Schijn, schijn als nooit tevoren Ik beantwoord de roep en roep mijn naam over de wereld Ik ben hier, ik ben nu Ik ben jou in het leven Laten we elkaar de hand reiken En dansen net als ooit In de diepe herinnering van liefde Laten we verwezenlijken dat wat we zijn Toon het met je lichaam Straal het uit je ogen Raak me met je kracht Ontwapen de duisternis met je glimlach van thuis De lach van waarheid Open alle gordijnen en sluiers Kijk voorbij het zichtbare En toon me echtheid Ik schijn door je maskers heen Wees niet bevreesd en nietig Wij zijn krijgers van het licht Die het strijden staken Helder brand onze toorts Van vrouwelijke zachtheid Onverwoestbaar is onze kracht Er is geen ontkomen aan Wij zijn verwezenlijkt leven Samen komend als een naam

Sterven om gezien te worden d.d. 27-07-2007

Zomaar een tuin in parijs Gevuld met grijs betonnen graven in vele afmetingen Waar versteende vrouwen gesluierd waken Met de rust van de overgegane omgeven door bloemen Het is een plek van beschouwing en berouw Van stilte, liefde en aandacht Bomen wuiven als stille getuigen in de wind Tussen de koude stenen Omgeven door de warmte van dierbaren Een tuin waar vrouwen de planten wateren De graven poetsen en bruine blaadjes verwijderen Sommige lezen een boek voor De oude man harkt zwijgend het grind En de doden luisteren Er is aandacht en erkenning Was die er ook tijdens hun leven? Waar mensen elkaar gejaagd voorbij rennen Erkenning volgt vaak na de dood Alsof door het rennen de aandacht onzichtbaar was En eerst moest sterven om gezien te worden Zou het niet mooi zijn als je het nu zag Als je jezelf en de ander nu echt zag In alle kleine liefdevolle gebaren en attenties In genieten van de creatie waarin de ziel zich toont Moeten we eerst sterven om elkaar echt te zien?

Angst is slechts afwezige liefde d.d. 23-09-2007

Voorzichtig tasten mijn vingers al twijfelend de nieuwe toetsen af. In mij huist onrust die mijn uiteinden apathisch laat krioelen. Ergens ligt een enorm rotsblok die de stroom van letters blokkeert. Dromerig staar ik in de leegte die gevuld is met natuurschoon. Als een bewegend stilleven onaangetast door mijn innerlijke orkanen. Enkel verroerend door de wind en de vogels Diffuus licht strelen de gele laatbloeiers als vrolijke kermisklanten Lelies gapen hun geurende adem in mijn gelaat Beuken strelen elkanders takken als nimmer scheidende geliefden Verblindend wit schel licht laten kleuren uit mijn ogen stromen Langzaam is het rotsblok gaan wankelen door stromende gevulde leegte Zachtjes rolt ze verder met de stilte mee Het licht dringt door in mijn wezen mijn innerlijke ogen ontwakend Buiten tonen kristallen draden als pronkende colliers Alles komt tot leven zodra de schaduwen verdwijnen Alles komt tot leven in het besef dat angst slechts afwezigheid van liefde is Apathisch is mijn geduldige vrede Stilte mijn staat van zijn

Sensitiviteit d.d. 27-09-2007

Ik voel me vlak in het verwerken Omarmend bescherm ik mijn hart Mijn loslaten is een solitaire weg Die vervuld en verkozen is Wandelend langs verwarring en twijfels Van aangeleerde percepties Naar volledige zelf acceptatie Ontdek ik een grootse rijkdom van kleine gebaren Geschonken door hen die ik liefheb Als supporters aan de zijlijn Vermomt als aardse engelen Mijn schaamte voor mijn pijn en ongeduld vervagen En ik voel ervarend door Mijn moed word bemoedigd Mijn diepste dank hiervoor Al het ervarene verdient een plaatsje In het grote archief van mijn bewustzijn Het grote bewustzijn voedend Van mijn geliefde bron Om de fundering van liefde te bouwen Hier en nu op deze plek Geniet ik stilletjes en spreek dichtend Om de cirkel te vervolmaken Zo is het, zo zal het altijd zijn Want na pijn komt ruimte voor de ervaring fijn!

"Mijn bezit" d.d. 28-09-2007

Tevreden slaakt mijn zucht Boven mijn innig gevouwen handen Waarop mijn kin rust Mijn torso rijst en daalt Het ritme van mijn leven God hoe groot is mijn bezit Dat besef ik nu heel even Mijn lichaam verzacht Al rijzend en dalend Ik zet een jazz cd aan Brand wat wierook Vrede doet haar intrede Mmm de kachel brand behaaglijk Ik zie jullie thuis komen Gauw zal ik mijn ruimte delen Vermengd mijn bel zich met die van jullie Samen vormen we een nieuwe beleving Wat een rijkdom Dit gratis besef Van mijn bezit Wat niet te koop is

Golven van creatie door Nicole Recourt

Golven van onbeschrijflijke creatie. Rollen door het zand van mijn zijn. In extatische passie. Kom ik tot rust in de zon. Gecentreerd in mijn hart. Neem ik waar mijn oneindige schatkamer. Voelend dat ik mens ben. In alle dimensies ervarend. Rollen de golven keer op keer. Ze spelen een stromend spel. Met bruisende schuimde koppen. Verdwijnend in helder turkoois. De kleur die naar huis keerde. Mijn huis in mijn hart. Waar de lotus blijft ontbloeien. Restjes modder ontstijgend. In een kalme spiegel van water. Gevuld met mijn glimlach. Alwaar ik mijn hand reik. Naar jouw innerlijke rijkdom. Om je creaties te ontwaken. Vanuit je met vreugde vervulde wezen. Kom dans en speel met elkaar. Toon me je stralende ogen. Toon me je verborgen talenten. En schijn als nooit te voren. Dit is je geboorterecht. Dit is waarom je hier kwam. Weet je het weer….? Nicole Recourt/Nasaya