Sterven om gezien te worden d.d. 27-07-2007

Zomaar een tuin in parijs Gevuld met grijs betonnen graven in vele afmetingen Waar versteende vrouwen gesluierd waken Met de rust van de overgegane omgeven door bloemen Het is een plek van beschouwing en berouw Van stilte, liefde en aandacht Bomen wuiven als stille getuigen in de wind Tussen de koude stenen Omgeven door de warmte van dierbaren Een tuin waar vrouwen de planten wateren De graven poetsen en bruine blaadjes verwijderen Sommige lezen een boek voor De oude man harkt zwijgend het grind En de doden luisteren Er is aandacht en erkenning Was die er ook tijdens hun leven? Waar mensen elkaar gejaagd voorbij rennen Erkenning volgt vaak na de dood Alsof door het rennen de aandacht onzichtbaar was En eerst moest sterven om gezien te worden Zou het niet mooi zijn als je het nu zag Als je jezelf en de ander nu echt zag In alle kleine liefdevolle gebaren en attenties In genieten van de creatie waarin de ziel zich toont Moeten we eerst sterven om elkaar echt te zien?

Angst is slechts afwezige liefde d.d. 23-09-2007

Voorzichtig tasten mijn vingers al twijfelend de nieuwe toetsen af. In mij huist onrust die mijn uiteinden apathisch laat krioelen. Ergens ligt een enorm rotsblok die de stroom van letters blokkeert. Dromerig staar ik in de leegte die gevuld is met natuurschoon. Als een bewegend stilleven onaangetast door mijn innerlijke orkanen. Enkel verroerend door de wind en de vogels Diffuus licht strelen de gele laatbloeiers als vrolijke kermisklanten Lelies gapen hun geurende adem in mijn gelaat Beuken strelen elkanders takken als nimmer scheidende geliefden Verblindend wit schel licht laten kleuren uit mijn ogen stromen Langzaam is het rotsblok gaan wankelen door stromende gevulde leegte Zachtjes rolt ze verder met de stilte mee Het licht dringt door in mijn wezen mijn innerlijke ogen ontwakend Buiten tonen kristallen draden als pronkende colliers Alles komt tot leven zodra de schaduwen verdwijnen Alles komt tot leven in het besef dat angst slechts afwezigheid van liefde is Apathisch is mijn geduldige vrede Stilte mijn staat van zijn

Sensitiviteit d.d. 27-09-2007

Ik voel me vlak in het verwerken Omarmend bescherm ik mijn hart Mijn loslaten is een solitaire weg Die vervuld en verkozen is Wandelend langs verwarring en twijfels Van aangeleerde percepties Naar volledige zelf acceptatie Ontdek ik een grootse rijkdom van kleine gebaren Geschonken door hen die ik liefheb Als supporters aan de zijlijn Vermomt als aardse engelen Mijn schaamte voor mijn pijn en ongeduld vervagen En ik voel ervarend door Mijn moed word bemoedigd Mijn diepste dank hiervoor Al het ervarene verdient een plaatsje In het grote archief van mijn bewustzijn Het grote bewustzijn voedend Van mijn geliefde bron Om de fundering van liefde te bouwen Hier en nu op deze plek Geniet ik stilletjes en spreek dichtend Om de cirkel te vervolmaken Zo is het, zo zal het altijd zijn Want na pijn komt ruimte voor de ervaring fijn!

"Mijn bezit" d.d. 28-09-2007

Tevreden slaakt mijn zucht Boven mijn innig gevouwen handen Waarop mijn kin rust Mijn torso rijst en daalt Het ritme van mijn leven God hoe groot is mijn bezit Dat besef ik nu heel even Mijn lichaam verzacht Al rijzend en dalend Ik zet een jazz cd aan Brand wat wierook Vrede doet haar intrede Mmm de kachel brand behaaglijk Ik zie jullie thuis komen Gauw zal ik mijn ruimte delen Vermengd mijn bel zich met die van jullie Samen vormen we een nieuwe beleving Wat een rijkdom Dit gratis besef Van mijn bezit Wat niet te koop is