Angst is slechts afwezige liefde d.d. 23-09-2007

Voorzichtig tasten mijn vingers al twijfelend de nieuwe toetsen af. In mij huist onrust die mijn uiteinden apathisch laat krioelen. Ergens ligt een enorm rotsblok die de stroom van letters blokkeert. Dromerig staar ik in de leegte die gevuld is met natuurschoon. Als een bewegend stilleven onaangetast door mijn innerlijke orkanen. Enkel verroerend door de wind en de vogels Diffuus licht strelen de gele laatbloeiers als vrolijke kermisklanten Lelies gapen hun geurende adem in mijn gelaat Beuken strelen elkanders takken als nimmer scheidende geliefden Verblindend wit schel licht laten kleuren uit mijn ogen stromen Langzaam is het rotsblok gaan wankelen door stromende gevulde leegte Zachtjes rolt ze verder met de stilte mee Het licht dringt door in mijn wezen mijn innerlijke ogen ontwakend Buiten tonen kristallen draden als pronkende colliers Alles komt tot leven zodra de schaduwen verdwijnen Alles komt tot leven in het besef dat angst slechts afwezigheid van liefde is Apathisch is mijn geduldige vrede Stilte mijn staat van zijn