elfentuin de passievlinders: Mozaiek foto

vlammen van passie.....

Alles verzengend vuur van mijn passie. Niet te blussen. Laaiend en vlammend. Soms doof ik een beetje. Toch blijft mijn vonk eeuwig branden. Om weer knetterend door de wind. Gretig het leven te omarmen. In warmte geef ik licht. Mijn ogen fonkelen. Daar rolt mijn traan. Als damp opgelost. Blijft het zout achter. Schitterend oranje naar rustgevend blauw. Dans ik een dans vol vuur voor jou. Mijn geliefde kind. Warm je aan mijn vlammen. Je bent veilig bij mijn vuur. Het zal zijn als een baken. Wakend in vreugde. Tot ik ooit opbrand. Mijn as zal dansen tussen de boomtoppen. Genietend op een zwanenveer. Neerstrijkend voor je voeten. Raap het op. Je handen gloeien. Laten we dansen nu. Want ik brand van verlangen. In het vuur van mijn leven. Vonkenregen van slappe lach. Zullen we nu een liedje knisperen? Nicole Recourt

Ruimte ruimt op/ door Nicole Recourt

11-10-1006 Ik geef de ruimte, ruimte voor ruimte. Ruimte om op te ruimen. Ik geef de ruimte, ruimte voor vernieuwing. Vernieuwing tot nieuwe mogelijkheden. Ik geef de ruimte, ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Nieuwe mogelijkheden tot verkenning in onverkende ruimtes. Onverkende ruimtes binnenin mijzelf.***** Ruimte om hierna te herkennen in jou. Ruimte om met jou te delen. Ruimte om met jou te spelen. In de ruimste zin van het woord. Laat het mijn grenzen vervagen.***** Laat mij helder zien zonder muren. Laat mij helder horen zonder gonzende echo’s. Van de aangenomen conditioneringen. Een open blik van onbevangen zijn. Met een open hart. Waarin mijn ziel nieuwsgierig meekijkt. Laat werkelijke innerlijke kracht nu ontwaken. Laat werkelijke innerlijke kracht nu gaan staan. Om te schitteren in de ruimte. Als een diamant die de regenboog weerkaatst.***** Ik neem de ruimte voor verantwoording. De verantwoording van mijn eigen leven. Ruimtelijk zal mijn levenspad zijn. Alle kanten belichtend en ervarend. Rijkelijk voedend het wezen van essentie. Zal overgave mijn wijze gids zijn’. Om mij te leiden door de donkere kronkels. Naar compleet en heelwording.***** Ik zal ruimte bieden en het niet meer weten. Ik staak het strijden en beargumenteren. Zonder passief te worden als een vegeterende plant. Laat ik mij leiden door de ruimte. Door de wijsheid van overgave. Naar onvoorwaardelijk liefhebben en meesterschap. Nasaya

Mijn wereld wordt steeds aardser... door Nicole Recourt

Aarde korrels rollen onder mijn voeten. Miljoenen micro organismes ontwaken. Ik voel ze onder me voeten kraken. Krioelend leven, leven joelend. Trekken aan als een sterke magneet. Helpen me herinneren. Dat ik de aarde niet vergeet. Pulserende stromen van blauwe energie. Knetteren vonken uit mijn handen. Beelden vormende klanken. Klinken trillend en oer. Doen mijn huid sidderen. Van pure extase. Supernova’s van imploderend bewustzijn. Blazen gedachtes op. Ik zak verder in Gaia onder. Mineralen gesteentes in helende trilling. Vervormen in vloeibare massa’s. Intense warmte omkleed mij als lichaam. Mijn huid versmelt als was. Ik vloei stromend in oplossende lava. Geel rode kolkende symbiose. In absolute leegte. Evolueren micro en macro. Botten, cellen formeren nieuwe DNA. Strengen vernieuwende zaligheid. Tintelen me zachtjes wakker in wakend bewustzijn. In geurende aroma’s en ritselend groen. Kust de wind me met zachte bries. Gonzen bomen hun zware timbre. Er land een vlinder op mijn neus. Ik en ik, jij en jij, zijn samen wij. Als gracieuze elfjes met kleurige vleugels van zijde. Sta ik weer op mijn voeten. En ren als een haas door de weide. Vlieg als een buizerd op een spiraalvormig thermiek. Buitel door nevelige condens al giechelend verder. Oneindige magie van leven op aarde. Als een zon die de lucht klaarde. Nasaya

Wie ben ik?

Gejaagd zoekend naar wie ze is. Het liefst gisteren alle antwoorden. Stampvoetend schopt ze alle heilige huisjes omver. “Wie ben ik, waar kom ik vandaan?” “Waaraan ontleen ik mijn bestaansrecht?”**** Ze zoekt naar antwoord. Schreeuwt om een klankbord. Hunkert naar bevestiging. Telkens tijdelijke bevrediging. Maar stug volhoudend....**** Ze wordt boos! Tranen stromen van verdriet. Machteloos onbegrip.... Is alles wat ze aantreft. Leegte en de absolute dieptes. Van haar tombe met oneindige bodem.**** Ze besluit te klimmen. Hoger en hoger. Eenzaam bij de top beland. Ziet ze een boom. En begint de dialoog.**** De bladen ruizen hun antwoord. Dekt haar toe onder een geurend kleed. “Jij bent jij”, fluistert de wind. “Net als ik”. “Komend van al dat is”. “Om in immense vreugde te zijn”.**** Ze wordt zich bewust van haar vertrouwde wortels. Diep in de aarde verankerd. Hoe stevig haar stam staat. Wind, storm en regen doorstaan in alle jaargetijden. Hoe flexibel haar takken in de wind spelen als dansende derwisj......**** Ze ervaart rust en zekerheid. Geborgen in de veiligheid van haar zelf. Al die jaren vocht ze naar antwoorden. Ontleende ze bestaansrecht door de ander. Strijdend tegen haar zelf.**** Ze stond op en zag waar ze vandaan kwam. Als doorgewinterde backpacker. Iedere reisgids verslonden. Nu is het oorverdovend stil. De gidsen ter beschikking als liefdevolle ondersteuning.**** Ze begint te neuriën. Haar klank zwelt langzaam aan. Tot een grandioze levenslof...... Galmend door de vallei. Gevuld met medereizigers.**** Ze zingt over haar leven. Gevuld met slagvelden van strijd. Vurig brandende passie! Onbegrijpelijk onbegrip. Naar het vredesteken in haar hart....**** Ze beziet haar werk Weet dat zij de oren had om naar de rivier te komen Alleen niet dat ze er allang stond In volle oornaad bejubelt ze het leven Omdat ze is geworden wat ze al die tijd al was….. Nasaya 18-02-2006

elfentuin de passievlinders

woensdag 18 april 2007

Een van mijn passies

Ruimte ruimt op/ door Nicole Recourt

Mijn wereld wordt steeds aardser... door Nicole Recourt